Diep in het bos, waar de zonnestralen als gouden draden door het bladerdak weven, stond een boom anders dan alle anderen. Zijn takken hingen zwaar van felgekleurde zaden die schitterden als kleine juwelen in het ochtendlicht. Hij stond daar trots, geworteld in de aarde, omgeven door het fluisteren van bladeren en het zachte gefluister van de wind.

Iedereen die langs hem liep, voelde iets bijzonders. Een stille kracht, een fluistering van hoop. Zijn kleuren spraken zonder woorden, een symfonie van levenskracht en inspiratie. De vogels kwamen niet alleen om te rusten, maar ook om zijn boodschap verder te dragen. De wind streelde zijn takken en nam een deel van zijn magie mee, verstrooiend over het bos.

Op een dag wandelde een vrouw door het woud. Haar gedachten waren zwaar, haar hart zocht naar richting. Toen ze de boom bereikte, bleef ze staan en keek omhoog. De kleuren leken te dansen, een stille uitnodiging om te voelen, te ademen, te zijn. Ze strekte haar hand uit en ving een zaadje dat zachtjes viel. Warm en licht in haar handpalm, als een belofte.

Met een glimlach vervolgde ze haar weg, wetende dat, waar ze ook ging, de boom altijd in haar hart zou groeien.